I.M. Fleur Bloemen, de knop die niet mocht bloeien. 4 september 1997 † 11 december 2012
.
.
Weer een dood die mogelijk voorkomen had kunnen worden. Weer werden signalen niet opgevangen. Veelal omdat mensen ze niet kennen, in mindere mate omdat mensen ze niet herkennen. Hoe lang moet dat zo nog doorgaan? Welke bedrijfsbelangen staan er in hemelsnaam op het spel dat praten over (de gevolgen van) zelfdoding onherroepelijk tot ontslag leidt; op staande voet of – als de media-aandacht te groot is – pas als de ophef weer geluwd is.
Laat NS, als bedrijf dat toch voortdurend – willens en wetens – in het nieuws is, nu eens op een positieve manier het voortouw nemen:
‘Mevrouw Pauws, meneer Wittema, laten we het nu eens niet over de trein hebben. Dat begint toch een beetje flauw te worden. Een ander verhaal dan de vorige keer en de keer daarvoor vertel ik u toch niet. Maar weet u wat pas erg is? Pesten! Daardoor sterven mensen, kinderen nog, veel te jong en lopen onze conducteurs die de resten van die nauwelijks volgroeide lichamen verplicht moeten afdekken onnodig trauma’s op. Wat denkt u van de machinist die zo’n kind secondenlang recht in de ogen kijkt terwijl hij beseft dat op tijd stoppen onmogelijk is? En ik als directeur? Mijn taak is waarschijnlijk de zwaarste. Ik vertegenwoordig namelijk en plein publiek het hele bedrijf. Ik zeg telkens dat wij samen met ProRail het aantal zelfdodingen gaan aanpakken dus ik heb telkens weer iets uit te leggen. Mijn fantasie kent ook grenzen. Laten we dit keer eindelijk eens de handen uit de mouwen steken en levens redden. Wat zegt u ervan?’
Alle personen uit bovenstaande verhaaltje zijn natuurlijk volledig verzonnen, elke overeenkomst met bestaande personen berust op louter en alleen toeval. Zelfdoding is ook niets om grappen over te maken. Er is immers nooit een schuldige bij een dodelijke aanrijding. Hoewel de politie de machinist als verdachte mag aanhouden, is die net zo goed slachtoffer als degene die het leven heeft opgegeven. Al zouden we slechts één individu redden door pesten en zelfdoding als gevolg daarvan bespreekbaar te maken, dan is het zinvol vandaag nog het taboe te verbreken.
Reken echter niet op grondpersoneel van NS. Zolang de directie denkt dat het niet gebeurt als je er niet over praat, blijft het onderwerp voor elke conducteur, machinist, servicemedewerker of wie je dan ook op het perron zult treffen, dodelijk…
…en worden we nog vaak geconfronteerd met de pijn als die van een meisje dat, bijna drie jaar na het winnen van een prijs voor haar gedicht, voor de ogen van haar klas, niet meer verder kon…
.
Fleur Bloemen. De knop die nooit mocht bloeien.
Op mijn vorige school
Ben ik erg gepest
Ik was anders dan de andere,
Anders dan de rest.
.
Ik weet niet waarom,
Het begon als een spel.
Het liep uit de hand
En eindigde voor mij in een hel.
.
Het ging drie jaar door,
En niet alleen schelden
Wat ik ook elke dag hoor.
.
Ik had er genoeg van,
Het zat me tot hier.
Nu ben ik daar weg,
met heel veel plezier.
.
Diep van binnen ben ik bang,
want straks herhaalt het zich weer,
dan voel ik die pijn weer,
en dat wil ik nooit meer.
.
.
De ervaringsdeskundige:
www.skizzle.nl
Info@skizzle.nl
Pesten voor gevorderden:
www.machinistlog.nl/pesten
spoormachinist 
Pingback: Laks | Red de columnist
Zouden de pesters nu eindelijk wakker zijn? Hoeveel stille tochten moeten er nog volgen? Lees ook eens ‘Als alleen de dood nog een vluchtweg biedt’ op http://wp.me/ptm6C-13O Ik ben op zoek naar mensen met ervaringen, zowel pesters als gepesten. Om dingen te kunnen duiden. Om helder te krijgen dat Fleur de laatste moet zijn geweest.
Dank je Ivar. Ik ben bang dat juist het schelden op papier nu een grote rol speelt. Digitaal papier, dat wel.
En hoe hard kun je roepen, als spreekbuis met een spreekverbod?
Signalen van pesterijen komen moeilijk door. Docenten die het als hun falen zien, geven niet de steun die het slachtoffer verdient. Je gelooft je ogen en oren niet als je het later hoort. Dus de getuigen moeten aan de rem trekken en het kenbaar maken. Als eenling -getroffene,- kom je soms ook niet geloofwaardig over.
Hopelijk heeft dit meisje de werkelijke namen geschreven in de brief die zij achterliet. Zodat daders aangepakt kunnen worden.
Ik ben gepest, maar deed ook wel mee maar het slachtoffer viel ik niet af en bood die dan een luisterend oor. Het was slechts schelden op papier wat we deden.
Sterkte als machinist Geert en ik hoop dat jij als spreekbuis mag blijven fungeren.