Zelf ontsnapte ik gelukkig nog op tijd aan pistoolkogels in Rotterdam, maar niet iedereen heeft dat geluk. Geregeld wordt personeel van de diverse Openbaar Vervoermaatschappijen het slachtoffer van geweld. Rond Rotterdam Centraal begint dat steeds meer op georganisseerd geweld te lijken. Maar ook in het Brabantse Geldrop kan het uit de hand lopen. Een conducteur werd daar zodanig door een zwartrijder mishandeld, dat de Directievoorzitter NS Reizigers er een open brief aan wijdde, waarin ze de reizigers oproept het personeel een helpende hand te bieden in gevallen van nood.
Een beetje jammer dat dezelfde directie tegelijk bezuinigt op servicepersoneel. De stations worden straks immers allemaal – o nee, dat station zijn we reeds gepasseerd – gedeeltelijk, of toch voor een klein deel, afgesloten met poortjes die zwartijders weerstaan en daarmee het overgrote deel van het geweld een halt toe zullen roepen. Haar open brief wijst erop dat het scenario toch iets gewijzigd is.
Een vakbondsbestuurder kaatste de bal keurig terug naar Ingrid Thijssen. Natuurlijk was hij het met haar eens dat er iets gedaan moest worden aan het geweld tegen het OV-personeel, tegelijk wees hij nog even op de vechtpartij in Rotterdam en de actie die de VVMC daartegen gevoerd heeft, een zaak die allang weer door de doofpot gedraaid is. Uiteindelijk zijn we het zo allemaal weer met elkaar eens.
Ondertussen haalt het ene na het andere geweldsincident tegen met name controleurs en conducteurs weer even het nieuws. Even, heel even maar. Tot het volgende incident de ruimte in de krant bezet.
Het leven van een columnist bij één van de NS-publicaties gaat tegenwoordig niet meer over rozen. Belediging, intimidate en regelrechte bedreiging, je moet het allemaal over je heen laten komen. Waarschuw je voor een slecht zichtbaar sein dat ongelukken kan veroorzaken, dan lost men dit op door je een officiële waarschuwing te geven, met het vooruitzicht op ontslag. Een nieuw dieptepunt heeft men bereikt door een artikel en steunbetuiging van een collega en tevens lotgenoot van een kankerpatiënt te negeren. Men gaat over lijken om het personeel monddood te maken. Waar die doodsangst voor schrijvers vandaan komt, weet ik niet. Je hoeft het ook niet te vragen, want je krijgt op geen enkele vraag antwoord. Dat heet Open en Transparant.
Dieptepunt van service in Eindhoven vond ik vorig jaar – en nu nog – het afsluiten van de liften voor reizigers en rijdend personeel. Bejaarden met een rollator in de kou laten staan, dat botst met ieder gevoel voor dienstverlening, dat stuit elke conducteur en machinist tegen de borst. Het enige concrete dat er tot nu toe aan de situatie gedaan is, is dat er over is vergaderd. De liften zijn nog steeds gesloten. Volgens het management op last van de brandweer. In augustus 2011 heb ik er een column over geschreven. Helaas was de deadline toen naar voren geschoven en kon die niet meer in het septembernummer geplaatst worden. Het zou nu oktober 2011 worden, in ieder geval had ik de bevestiging dat de tekst goedgekeurd was. Toen het oktobernummer echter uitkwam, bleek de helft per ongeluk vervangen door pagina’s van Zeeland. Omdat er nog steeds niets aan de situatie met de liften verbeterd is, hier alsnog de bewuste column. Met schriftelijke goedkeuring!
The Good, The Bad and The Ugly
Good, bad, ugly
Ik ben geen liefhebber van westerns en van spaghetti raak ik de draad kwijt. De combinatie is echter wonderschoon. De muziek van Ennio Morricone in The Good, The Bad & The Ugly is een oervorm van communicatie. Een stem schalt over de vlakte: aïaïai. Uit de heuvels komt de echo: wahwahwah. Simpel en doeltreffend. Aïaïai, belt de machinist en wahwah komt het sein veilig. Aïaïai, vraagt de conducteur, zijn teammanager heeft de wahwah zelfs al voor hem gestrikt.
Helaas, de aïaïai wordt niet meer gehoord en de wahwah is meestal het antwoord op een vraag die niemand gesteld heeft. Dat hebben we de afgelopen winter aan onze haperende communicatie gemerkt. Met berichten op iNSite over een medewerkerspanel en de beoogde ‘open’ uitstraling van NS, lijkt daar dit jaar verandering in te komen. Openheid en naar elkaar luisteren. The Good en The Bad deze winter eensgezind op de trein?
Sergio Leone waarschuwt echter voor bedrog. Hoe lelijk The Ugly is, ondervond ik begin augustus. Een hoogbejaarde vrouw die zwaar op een rollator steunde, vroeg mij haar de trap af te dragen. Haar stoptrein vertrok plotseling van een ander spoor en er was geen tijd meer een servicemedewerker te bellen. Ik voelde me machteloos. Maar met een vrouw van negentig de trap af en op te rennen, vond ik onmenselijk en respectloos. Een groene jas, wanhopig heen en weer bewegend boven de trap, was het laatste dat ik van de vrouw zag.
Waarom moest ik deze vrouw een uur laten wachten? Enkel omdat één of meerdere personen uit het management – NS of brandweer die de afsluiting van de liften bevolen schijnt te hebben – mij niet in staat achten bewust te kiezen tussen lift en trap? Ik hoop dat het niet tekenend is voor de mate van vertrouwen in het personeel, maar door dit voorval vrees ik de eerste sneeuwvlok.
Zelf ontsnapte ik gelukkig nog op tijd aan pistoolkogels in Rotterdam, maar niet iedereen heeft dat geluk. Geregeld wordt personeel van de diverse Openbaar Vervoermaatschappijen het slachtoffer van geweld. Rond Rotterdam Centraal begint dat steeds meer op georganisseerd geweld te lijken. Maar ook in het Brabantse Geldrop kan het uit de hand lopen. Een conducteur werd daar zodanig door een zwartrijder mishandeld, dat de Directievoorzitter NS Reizigers er een open brief aan wijdde, waarin ze de reizigers oproept het personeel een helpende hand te bieden in gevallen van nood.
spoormachinist 