In plaats van paarden

Ik fiets door het oude centrum van een mij vaag bekende stad. Mijn nieuwe woonplaats? Ik weet het niet. Schuin achter me fietst een jongeman. Ik zie hem niet, maar voel zijn aanwezigheid. Een enkele keer zie ik vanuit mijn linker ooghoek een stukje van het voorwiel van zijn fiets naast me. Ik ken hem, hoewel zijn naam me nu niet te binnen wil schieten. Er bevinden zich nog meer fietsers in ons ongeorganiseerde groepje. Of er bekenden tussen zitten? Ik durf er niets over te zeggen.

  Dicht bij ons in de buurt verhaalt een zangerige mannenstem over de bijzonderheden van deze buurt. Beroemde personen die er gewoond hebben, kleine schermutselingen die tussen de scheefgezakte huizen hebben plaatsgevonden. Op het moment dat het groepje waarvan ik de koprijder ben linksaf slaat, rijden wij dwars op het gevolg van de verteller in.

  Van links naar rechts trekt de begrafenisstoet aan mijn oog voorbij. De verteller fietst langs de kar waarom de kist rust.
‘Wat een origineel idee,’ zeg ik, me half omdraaiend, tegen de jongen die nog steeds een stukje achter me fietst, ‘om je na je dood nog eenmaal over de stad waarin je je hele leven gewoond hebt te laten vertellen. Om nog eenmaal de verhalen uit je jeugd te mogen horen op de plaats waar ze zich afspeelden.’

  Ik houd een beetje in en de jongen komt langszij. Hij kijkt me breed lachend aan. Zijn lippen staan ver uit elkaar, zijn tanden staan scheef. Hij kijkt een beetje scheel. Hij blijft lachen terwijl hij me voorbij fietst. Vriendelijk maar niet begrijpend. Down.

Jeffrey Arenz – GEPEST!

Jeffrey Arenz; als kind op school gepest, actie ondernomen, stichting opgericht, opnieuw gepest, bloedend op straat achtergelaten. Zo trof ik hem eind 2012, na een optreden bij Pauw en Witteman, aan.

Nog geen drie maanden later, op 8 maart 2012, verliet hij met opgeheven hoofd het gelijkvloerse podium van Villa2b in Arnhem. Zijn droom, een eigen theatershow over pesten, was zojuist werkelijkheid geworden.

Of liever: had hij zojuist waar gemaakt. Aanvankelijk zou hij namelijk eenmalig optreden in Theater Markant te Uden. Daar bleek zijn programma nog niet helemaal af, en werd het een seizoen verschoven.

Maar geen depressieve Jeffrey die avond op Facebook, integendeel. Binnen enkele uren tijd had hij een ander theater gevonden en bovendien de datum twee weken naar voren gehaald. Zijn verhaal moest eruit en stond op het punt geboren te worden.

En dan ontstaat er zo’n magisch moment dat tijd, ruimte en actie precies op het juiste moment en de juiste plaats samenkomen.

Wat overdonderd door het desoriënterende effect van de rook uit zijn eigen rookmachine en de blauwe LED verlichting, vroeg Jeffrey zich hevig geëmotioneerd af waarom niemand, echt niemand een hand had uitgestoken toen hij door zijn pesters de prikkelstruiken in was geduwd.

Die vraag, die niemand op dat moment aan had zien komen, zeker Jeffrey zelf niet, bepaalde voor een groot deel het karakter van de avond. De vraag: ‘Waarom?’ of: ‘Waarom ik?’ zit diep bij mensen die als kind gepest zijn.

Het werd een soort lotgenotenavond met mensen die door anderen hun leven hadden laten bepalen. Degene die gepest wordt gaat, als het pesten maar lang genoeg duurt, vanzelf geloven dat wat over hem of haar verteld wordt, waar is. De waarheid is.

De keiharde, cynische humor die in hun jeugd gepeste mensen daarbij onderling op elkaar afvuurden, moet een aantal bezoekers gechoqueerd hebben: dit doe je toch niemand aan als je het zelf ooit mee hebt moeten maken?

Jawel dus, waardoor tijdens de show live getoond werd wat gepest worden in je jeugd met de rest van je leven doet. Als je dat als toeschouwer beseft, zie je opeens een heel andere show.

En dan volgt automatisch de vraag: was dit een toevallige samenloop van omstandigheden of heeft Jeffrey de wereld werkelijk wat te vertellen. Ik heb mijn keuze allang gemaakt. Wie twijfelt, moet beslist een volgende editie van Gepest! gaan bekijken.