Goed en kwaad, dat speelden beide grootmeesters van het Nederlandse toneel in Oude Meesters ook. Cynische, zelfingenomen, haatdragende broers die elkaar alleen nodig hebben om geld te verdienen.
Het stuk was de acteurs – soms letterlijk – op het lijf geschreven. Geen seconde werd het saai of vervelend. De auteur heeft vooraf heel goed de kleinste gebaartjes van zijn spelers bestudeerd en in zijn stuk ingepast.
Anderhalf uur vermaak waarbij yin en yang in elkaar overliepen maar nooit van kleur wisselen. Als fractals vormden de deeltjes zwart en wit figuurtjes maar alleen als je even je ogen samenkneep werd het grijs. Voortdurend bleef de angel van zwart verankerd in de huid van wit en behield wit een enclave in het zwarte hart.
Mooi Valentijns-toneel hoewel het stuk de diepgang had van een stoomboot in een opgedroogd Pierebadjeopzee en heel misschien hadden deze mastodonten daarom net een tikje beter script verdiend.
JUDASKUS
.
Haat hem,
Of houd van hem.
.
Bijt hem,
Of lik hem.
.
Kus hem,
Of omarm hem.
.
Het stuk deed me sterk denken aan Rocco – A Dark Full Ride van Emio Greco dat ik eerder dit seizoen in het Parktheater zag. Broederliefde, inclusief de onafscheidbare broederhaat, werd daar gedanst als een bokswedstrijd. Ballet in de ring met het publiek daar als beroepsgokkers omheen.
Synchroon-boksen zou zo een Olympische sport kunnen worden en ik moet toefgeven dat ik – ondanks psychisch verzet – als een sportliefhebber in de wedstrijd werd meegezogen. Terwijl ik een bloedhekel heb aan sport op tv. Een wedstrijd vechtballet dan maar?
Tijdens de uitvoering van Rocco zag je de liefde uit de broederlijke haat/liefde-verhouding van kilometers ver aankomen. Vlak voor de bel van de Tweede Ronde kon een tongzoen met het ‘meisje’ dat snoep rondbracht niet uitblijven.
Dat lag in het geval van Joost Prinsen en Bram van der Vlugt natuurlijk wat ingewikkelder. Hoewel, ik weet niet of het de landelijke schandaalpers zal halen, het volgende is door beide Oude Meesters toegegeven: Sinterklaas heeft het zoenen in zijn jeugd mogen oefenen op de toen zevenjarige Erik Engerd.
Emma is werkster bij de flamboyante oud-minister Kalsbeek. Haar wereld stort in als ze na veertig jaar van de ene op de andere dag op straat wordt gezet. Dan vindt haar kleinzoon belastend materiaal tegen de oud-minister. Het perfecte middel om Kalsbeek te dwingen om zijn oma alsnog een waardig afscheid te geven. Niet zomaar een borrel, maar een groots feest! De tragikomedie ‘Emma’s Feest’ gaat over dromers, oplichters en afpersers tegen wil en dank. Met de Grande Dame Ingeborg Elsevier en de eminence grise Bram van der Vlugt is ‘Emma’s Feest’ bij voorbaat een acteerfeest.
Raar feestje
Vreemd, vervreemdend toneelstuk. En de acteurs genoten met volle teugen van de verbazing en verwarring in het publiek. Een doeltreffend, vindingrijk, komisch maar klein decor op een veel te groot toneel. Dun geluid, ingetogen bewegingen die totaal niet pasten bij deze Grote Zaal. En dan – hoe paradoxaal – gespeeld door twee Theatergrootheden die je niet eens om een handtekening durft te vragen. De absolute top die zich ineens onder je voeten bevindt en dan ook nog roept: ‘Kom maar op met die schoen!’
Maar de huishoudster die Ingeborg Elzevier hier neerzette… Precies mijn moeder, die ik heel toevallig mee had genomen. Ze kon niet ontkennen dat ze de gelijkenis niet zag. Het verhaaltje was zo doorzichtig en inconsequent, dat zouden Elzevier en Van der Vlugt nooit serieus kunnen spelen, zelfs niet als komedie. Maar de kans het publiek eens flink in de maling te nemen én voor zichzelf nog eens te bewijzen dat ze de meest ongeloofwaardige karakters zo tot leven konden brengen dat het publiek in hen geloofde, die konden ze niet laten lopen.
Prima spel van Wouter de Jong. Dat in bed staan durf ik nog wel aan. Maar een goed gesprek met Sinterklaas voeren terwijl je feitelijk boven in het decor hangt, dat is wat anders. Volgende keer 180 graden de lucht in?
Een Feest was de voorstelling in ieder geval. Wie door dat dunne laagje bedrog heen kon prikken, zag de echte wereld in al zijn bedrieglijke waarheid. En iedere auteur weet dat je de waarheid nooit mag beschrijven, want de waarheid gelooft niemand. Wat niet wil zeggen dat je bedrogen bent als je een avond wat anders voorgeschoteld krijgt dan je verwacht had. Volgens mij hebben Ingeborg Elzevier en Bram van der Vlugt de helft van de hieronder geplaatste reacties zelf geschreven.
Bedriegers.
Reacties op de voorstelling in het Parktheater Eindhoven:
CJ: Ik heb in geen jaren zo’n slecht stuk gezien. Een flinterdun plotje, kennelijk geschreven op een druilerige achternamiddag. Twee -op zich goede- acteurs, kunnen dit ook niet redden. Ik denk dat ze zich ook schamen om met zoiets op het toneel te staan. Het komt niet uit boven het niveau van een, niet zo heel goede, amateur-toneelvoorstelling. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de werkelijk tenenkrommende bijrol van Wouter de Jong. Kortom: zonde van mijn geld….
JM: Een voorstelling om gauw te vergeten. Een flauw, kinderachtig stuk de acteurs, Bram van der Vlugt en Ingeborg Elsevier onwaardig. Het toneel was veel te groot voor deze voorstelling en miste daardoor de broodnodige interactie met het publiek. Hierdoor ook slecht verstaanbaar. Al met al een wat dure avond voor het gebodene.
TT: Amusante zeer goe gespeelde voorstelling. De moeite waard
RB: Buitengewoon sterk spel, goede timing, soms ontroering, typisch tragikomisch, echter decor te gewild, stuk als zodanig te weinig doordacht. Spelers redden het stuk.
S: Wij hadden hoge verwachtingen met het oog op de hoofdrolspelers. Helaas bleek het een teleurstelling. Het geluid had echt beter gekund en we misten ook de vitaliteit in het stuk. Het zag er wat afgemat uit. Stevige prijs ook voor de kaarten als ja na een uur en 20 minuten weer buiten staat.
M: Goed spel van de oude rotten in het vak maar ook van Wouter! Leuke ontknoping, echt een Ingeborgactie! En Bram, nu eens niet in de rol van nette heer, maar van narcist! leuk. Na de voorstelling was het supergezellig in het café beneden, rustiger dan in de pauze waarin je je hete thee snel moet opdrinken!!
RZ: Leuke avond-goed en met plezier gespeeld door alle 3 acteurs. De voorstelling was wel kort en in verhouding niet goedkoop maar wat wil je met de 2 topacteurs.
A-MR: Wat een heerlijke toneelavond. Vooral Ingeborg Elzevier met haar antieke jurkje. Het was een genot om weer eens een “echt” leuk toneelstuk te zien. Het smaakt naar meer. Ook de nazit in het Theatercafé was weer prima op de bekende gastvrije wijze verzorgd. P.S. Het geluid was prima.
RK: Geweldige acteurs. Een voorstelling mag ook wel eens ontspannend zijn. Wij verheugen ons, in 2013, hopelijk ook in uw theater, Bram van der Vlugt samen met Joost Prinsen, als twee broers te zien acteren. Het hebben van geen pauze heeft m. i. het voordeel, dat je niet in de rij hoeft te staan voor een kopje koffie en deze vlug vlug moet opdrinken. Nu beschik je na de voorstelling over wat meer tijd in uw gezellige bar, waar een goed glas wijn wordt geserveerd. Wij zaten op rij 12 en de geluidsweergave was uitstekend.
AH: Een genoeglijke theateravond. Genoten van het toneelspel van twee acteurs op leeftijd. Zij wisten van een simpel verhaal iets bijzonders te maken.
Synchroon-boksen zou zo een Olympische sport kunnen worden en ik moet toefgeven dat ik – ondanks psychisch verzet – als een sportliefhebber in de wedstrijd werd meegezogen. Terwijl ik een bloedhekel heb aan sport op tv. Een wedstrijd vechtballet dan maar?
spoormachinist 