(Grasshopper) GRAAZ

December in Nederland. Een echte herfst hebben we, net als vorig jaar, niet gehad. Maar begin december begint de temperatuur plotseling te dalen. Jongens, roep de rayonhoofden bij elkaar.

Vrijdagmorgen moest ik een lege trein naar Venlo rijden, die daar de intercity naar Den Haag Centraal zou worden. Het vertrek verliep niet echt soepel, omdat de trein nog schoongemaakt moest worden. Terwijl op spoor 1 stond te wachten totdat er iets op spoor 15 stond, begon het heel zachtjes te sneeuwen. Ik keek om me heen en verwachtte elk ogenblik een stem uit de omroepinstallatie die de algemene noodtoestand in Nederland zou afkondigen.

Maar niets, geen codeblauw (walvis op het strand,) geen code geel (uitverkoop bij Xenos,) zelfs geen code oranje (het waait, het regent, het sneeuw maar we weten niet of het echt uit de hand gaat lopen dus pakken we iets ertussenin.)

Zo kon het gebeuren dat ik op 7 december 2012, dwars door de striemende sneeuw die seinen volledig dreigde te bedekken onder een geelwitte deken – geel wordt tegenwoordig standaard meegeleverd, jammer want ik vind dat witgrijze veel mooier – van Eindhoven naar Venlo reed en van Venlo naar Rotterdam zonder dat er iemand op het idee kwam het treinverkeer stil te leggen vanwege de sneeuw.

De beelden spreken voor zich. Het ging vrijdag pas fout toen in den Bosch treinstellen per se gesplitst moesten worden en andere gecombineerd. Dat moet je als de koppelingen vol sneeuw zitten nu juist niet doen. Ach, het was mijn trein nar huis. Mij maakte het dus niet zoveel meer uit.

Zaterdag bleef de sneeuw nog liggen, maar de deken was ondertussen voorzien van een glimmend laagje ijs. Een laagje dat het felle zonlicht zo sterk weerkaatste, dat het pijn deed aan je ogen. Dat gold zowel in de trein als erbuiten.

Het is bekend dat op het moment dat je hersenen vlam lijken te vatten, je beelden kunt zien, ruiken, horen om die zodanig te combineren dat het lijkt alsof er ware spookmanifestaties voor je ogen plaats vinden.

Van sneeuw kom je dan vrij gemakkelijk in snow. White snow, snow for the pope. Stimulatie, stimulatie, drugs! Speed, XTC, cocaïne, hasj, Grasshopper, Graaz. Graaz!

Grasshopper Graaz. Graaz, wat betekent dat ook alweer? Had het niet iets te maken met die Nobelprijswinnaar uit Zuid-Afrika? Wat wilde hij, wat deed hij? Jarenlang had hij gevochten voor de rechten van zwarten in zijn land. Nu was hij vrij en had hij het zelfs geschopt tot President van zijn land. En wat riep hij tegen het volk: samen!

Dus niet: alle blanken hebben een uur om te vertrekken, nee, we moeten het samen doen. De wereld achterstevoren ondersteboven. Graaz. Grasshopper Graaz. Laat het een begrip worden in de wereld, waar de vrijheid van het individu steeds vaker beperkt wordt ter meerdere eer en glorie van directies en voor heel veel geld aangetrokken topmannen/vrouwen/manvrouwen.

 

Grasshopper Graaz. Let the sunshine in. Maar zondag spoelde de regen de laatste sneeuw al weg…

.

Als elke seconde telt…

 

Amber Alert

Een donker zoemertje met fonkelende belletjes. Zo klinkt het twee keer kort achter elkaar. Even is stil, dan klinkt het geluid nogmaals; twee keer kort achter elkaar. Het is lang geleden dat ik het gehoord heb, maar ik weet weer wat het is: Amber Alert! Waakzaamheid is geboden, nu telt elke seconde. In de eerste minuten is de kans dat het gevonden wordt het grootste. Vandaar dat NS aan het alarmeringssysteem deelneemt. Onze ogen en oren bevinden zich immers overal. Te land, ter zee en in  cyberspace.

Terwijl ik met 140 kilometer per uur over het spoor snel… Hobbel…  Snelhobbel, speur ik naar opvallende signalen. Mannen, hun hoofd diep wegstopt in wollen kragen, die een onwelwillend kind voor zich uit duwen. Verdacht. Het is bijna dertig gradenidioot!

 Een vieze ouwe man met een kleuter achterop de fiets. Zeer dubieus.
Die pastoor is het! Natuurlijk, dat kan niet anders! Ik trek de remhendel fel naar achter en pak de hoorn van de GSM-r in mijn hand. Ik oefen even in mezelf en leg zonder te bellen weer neer. Misschien handig als ik eerst even kijk wie er vermist wordt en waar. Op z’n minst moet ik weten of het een jongen of meisje is.

    Het duurt een paar seconden voor het scherm van mijn Railpocket – elektronische nietsnut – oplicht. Dan hoor ik een stemmetje smeken: ‘Doe alsjeblieft een WIFI update, alsjeblieft. Een WIFI update.’
‘Uh, ja natuurlijk, stamel ik. WIFI, even denken…’ Ik kijk de cabine rond en inderdaad bevindt zich bij de deur het WIFI teken. Gedurende een minuut of tien laat ik een vrolijk gekleurd wieltje draaien. Het werkt enigszins hypnotiserend, verder gebeurt er niets. Het was natuurlijk handig geweest, maar in deze trein bevindt zich blijkbaar geen Railpocket WIFI.
‘Doe een WIFI update, alsjeblieft? Alsjeblieft, alsjeblieft. WIFI update?’
‘Ja, ik doe een update zodra ik kan, goed? In Eindhoven gaat het lukken.’

 Ik voel me bijna schuldig. Een aantal jaren geleden kregen we een handcomputertje met WIFI-verbinding. Omdat het nu mogelijk was je overal op het station in dienst te melden en gegevens op te vragen, werd de voorbereidingstijd op een dienst teruggebracht van twintig naar tien minuten. Dat ‘overal verbinding’ bleek echter een ietsepietsie tikkeltje overdreven. Er was verbinding boven in het personeelsverblijf, mits je ongeveer een meter van de zijmuur bleef, niet recht onder de airco ging staan en je lichaam zo min mogelijk bewoog gedurende de verbindingstijd. Dit alles binnen een straal van vijf meter rond de WIFI-antenne en maximaal één persoon tegelijk. Dat liep niet echt lekker. Soms verschenen er wel tien personeelsleden tegelijk in het verblijf. Voordat die allemaal de update, upgrade, soft reset en startprocedure hadden doorlopen…

Dus werd de WIFI-dekking van twintig vierkante meter uitgebreid met een drietal WIFI-versterkers bij de … – hoe ironisch – liften! Ook daar was het een kwestie van goed je signaal meten en apparaat stilhouden, drie keer restten, twee keer vloeken, eenmaal updaten en hopen dat er leesbare tekens uit het ronde kastje boven de lift stroomden.

Ik moest nu proberen de kop van de trein precies voor de deuren van de lift te krijgen.
‘Doe nou toch een WIFI update alsjeblieft. Alsje alsjeblieft, sjeblieft.’
‘Ik doe mijn best maar het wil niet erg. Zie je dit ronde bolletje; dat moet groen worden, maar het blijft rood.’
Even leek het inderdaad te gaan lukken, maar de deuren werden gesloten en we moesten zonder update  verder.
Ik zag het voor me. Het slachtoffertje werd een huis in gesleurd. Helmond? Nee, geen WIFI.
Nu werd het door drie mannen verkracht. Deurne, alleen een privé netwerk.
Benzine! Horst, nee. Hij steekt een sigaret aan.
Sevenum, Blerick en het eind punt Venlo.

Beet!

Mijn Railpocket imiteerde van plezier een staaltje disco. Twee zoemers en een blik belletjes later, las ik dat het vermiste meisje gevonden was en het Amber Alert ingetrokken. Hoewel ik nog steeds niet wist hoe ze eruit zag, proefde ik de smaak van overwinning. Als elke seconde telt, ben ik erbij.

Nog een vermissing: 43 columns van mij worden hier in de zoekresultaten van iNSite genoemd.

Maar als je erop klikt, krijg je een foutmelding.

Om tot de conclusie te komen dat al mijn vrijwiligerswerk, uren van schrijven en schrappen, tot verboden Literatuur is verklaard. Om de inhoud? Nee, niet één manager kent ook maar een letter van de inhoud. De eis mijn werk te vernietigen is puur en alleen bedoeld om macht te tonen. Om mij zo klein te krijgen, dat ik onder een schoenzool vermorzeld kan worden. Dan weten ze niet wie ze voor zich hebben. De waarheid duurt het langst.

Floriade 2012

Woensdag 30 mei, tien uur in de ochtend. Ik ga met mijn moeder naar de Floriade. Ik en mijn moeder, wij tweetjes. Mijn moeder en ik. Samen, twee dus. Ons twee. Ons samen, mijn moeder en ik.
Als ik de kamer binnenkom, staan er echter een man of tien, twaalf – voornamelijk vrouwen – door elkaar heen te kakelen. Ze hebben allemaal een door mijn moeder verzameld kortingskaartje in de hand, maar kunnen het er niet over eens worden wat nu het voordeligst is: vijf euro korting op één kaartje, of tien procent op de hele bestelling behalve de kabelbaan. Je hebt ook nog vijf euro korting inclusief kabelbaan maar zonder pendelbus, tien euro korting exclusief alles maar met een kopje koffie, vijftig procent korting op een tweedagenkaart binnen zeven dagen te gebruiken exclusief het weekend, twintig procent korting met chocoladebol exclusief kabelbaan met pendelbus, twee euro korting op een chocoladebol met kabelbaan exclusief pendelbus en zelfs honderd procent korting als je lekker thuis blijft.

Als ik het voordeligste kaartje noem, trein plus toegang, valt er een stilte. Heel even toch.
“Trein? Ben jij nou helemaal belazerd! Kom je minstens een uur te laat. En je moet ook nog naar het station. Krankzinnig. Gekkenwerk.”
Nee, ze zijn al aan het bespreken met hoeveel auto’s we moeten gaan. Zus A heeft om vijf uur een sollicitatiegesprek dus die moet eerder weg, broer B moet om drie uur de vis uit de vrieskast halen, tante C wil tot het laatst blijven vanwege de kleuren in de dalende zon, om dwars te liggen moet neef D om vier uur thuis zijn en oom F vraagt zich hardop af of het wel zin heeft om mee te gaan. Hij moet immers nog een financiële klus klaren voor een belangrijke cliënt.
‘Je hebt morgen nog tijd genoeg om je drankrekening in de kroeg te betalen,’ piept en kraakt de stem van zijn eega er achteraan.
Zes auto’s minimaal.

Als de hele kliek, door mijn moeder uitgenodigd omdat ze bang is dat ze anders niet het maximale voordeel uit haar bonnen haalt, beneden in de hal staat zeg ik:
‘O ja, een parkeerkaart kost tien euro.’
Het is een beetje behelpen, maar met twee auto’s vertrekken we rond elf uur richting Venlo. We besluiten, op advies van de chauffeur van de eerste auto – ik dus – via Helmond te rijden. Dan slaan we dat vervelende stuk stoplichtenellende van de Eindhovense rondweg alvast over. Deze stad die Eindhoven zo laf vanuit het oosten aanvalt, bereiken we in minder dan vijf minuten. Het aantal gele borden op de weg verkondigt niet veel goeds. Op het bord dat mij de weg naar de snelweg wijst, staat dat deze weg afgesloten is voor werkverkeer. Geen probleem. De meeste inzittenden van de twee auto’s hebben nog nooit gewerkt. Vijftig meter verderop staat echter een bord dat vertelt dat de straat is afgesloten voor álle gemotoriseerd vervoer. Nog drie keer rechts dan maar, zitten we weer op de hoofdweg van Helmond. Hebben we nog geluk, want fietsers lezen pas op het derde bord dat ook voor hen de weg afgesloten is.

Op het moment dat ik twee vrijwilligers aan wil wijzen om op het knopje te drukken, springt het verkeerslicht eindelijk op groen. Langzaam rijdend bekijk ik de gele borden rechts van mij opnieuw. Inderdaad, het staat er echt. Verboden voor werkverkeer op het eerste bord en verboden voor alle verkeer op het vierde. Onmogelijk te lezen als je met normale snelheid rijdt. Maar de redding is nabij, het blauwe bord Venlo staat slechts een klein stukje verderop. We komen aan bij een verzameling rotondes met hier en daar een klein stukje overgebleven asfalt ertussen. Kilometer na kilometer volgen we het labyrint dat bij Helmond schijnt te horen. Wat is deze stad van plan? Zou deze weg het industrieterrein rechtstreeks verbinden met Polen? Het is hier vergeven van de garages en showrooms. Zijn Polen dol op. Als die tweedehands leugenaars ze geen auto kunnen slijten, dan toch zeker een tomtom om dit doolhof te verlaten.

Ik begin een heel klein beetje te wanhopen als ik plots de uitweg zie: de oprit naar de weg die ons naar de oprit van de A67 zal brengen. Ik stuur rechts de laatste rotonde op om vervolgens via een onmogelijke bocht naar links een hele ronde te draaien. De door mij gewenste afslag is zonder opgaaf van redenen afgesloten.
‘Opa, opa, opa,’ roep ik. ‘Geen oorzaak, geen prognose, geen alternatieve route aangegeven.’
‘Net de NS,’ klinkt een eenstemmig koor achter me. De auto stuurt een stuk lichter als ik de Mercedes-garage verlaat. Even wil ik de Trojka van Drs. P. inzetten, maar dat zal wel in een sneeuwballengevecht eindigen. Om kwart voor twaalf rijd ik weer op de weg die ons binnen vijf minuten thuis kan brengen. Vijftien jaar geleden werkte ik als koerier bij DHL. Ik reed toen elke dag via Helmond en Deurne naar Rank Xerox in Venray. Laten we die weg dan maar nemen. Mogelijk bereiken we dan direct de parkeerplaatsen aan de Venrayseweg, zonder over de snelwegen A67 en A73 te hoeven kronkelen.

Zover komt het niet. Vlak voordat we Helmond definitief verlaten, krijgen we nog de kans linksaf naar Venlo te slaan. Links af te slaan. Linksaf te slaan richting Venlo. Driemaal is scheepsrecht, dus nu zitten we vast goed. Ik kan in ieder geval een tiental minuten gewoon doorrijden. Wel fijn tussen de bomen, de zon begint namelijk behoorlijk te branden. Dat zie ik aan het zinderende asfalt op het industrieterrein. INDUSTRIETERREIN? Jawel. Ik moet nu linksaf naar Venlo, maar een informatiebord op een vierkant geel bejaardenkarretje geeft aan dat de weg naar Venlo wegens een ongeval is afgesloten. Ik word dus rechtdoor gedwongen, op naar de rotondes van Helmond. Die weten niet wat ze overkomt en door middel van een idiote vlakverdeling op het wegdek proberen ze vooral oudere verkeersdeelnemers op het verkeerde been te zetten. Wiel. Op het verkeerde wiel te zetten.

Om na ruim een uur rijden niet voor de vierde keer op hetzelfde punt in Helmond uit te komen, volg ik de richting Brouwhuis. Als ik het station kan vinden, iets dat me ook vanuit de trein niet altijd lukt, zitten we toch bijna in Deurne. Zonde om dan alsnog terug te rijden naar Eindhoven en via de rondweg te gaan. Heel verstandig dat niemand oppert dat we dan allang aan de bar in het Floriadecafé hadden gehangen. Ik negeer nu alle borden die Venlo aangeven en scheur – netjes met tachtig kilometer per uur – in één ruk naar Deurne en verder naar Venray. Via de wereldsteden Leunen, Ysselsteyn – (stil niets zeggen,) Meterik, Hegelsom, Sevenum en Helenaveen – ik heb inderdaad geen tomtom – bereiken we na anderhalf uur dan eindelijk het parkeerterrein van de Floriade, vijftig kilometer verwijderd van de startplaats thuis. De pendelbus staat al op ons te wachten en na een ritje van vijf minuten staan we voor de imposante ingang van de Floriade 2012. Nu nog twintig minuten de kassière gek maken met onze voordeelkaartjes, kortingsbonnen, voetbalplaatjes, juicharmen en gijpvogels (?) en we kunnen op zoek naar de eerste de beste drankgelegenheid.

Vergeleken met ons afgepeigerde, uitgedroogde groepje benzineverslaafden, ziet de inhoud van de volgende bus die leegstroomt er opvallend fris uit. Ze dringen nog voor ook, maar mijn tong plakt inmiddels vast aan mijn gehemelte. Lachend lopen ze voorbij de kassa’s alsof niemand hen iets kan maken. Ja, trein plus toegang natuurlijk. Die hoeven bovendien geen benzine te betalen. En geen wegenbelasting. Hebben een beetje lol lopen trappen tijdens de treinreis, terwijl ik me in het zweet heb gestuurd. Het zijn de happy few, dat straalt van hun gezichten. Maar mijn wraak zal zoet zijn als ik aan het eind van de middag in de bus stap naar het parkeerterrein terwijl er tientallen mensen in lange rijen wachten op de bus naar het station. Pas als ik ga tanken, weet ik wie er het laatst lacht. De trein is zo gek nog niet.

Op de Floriade zelf? Nou, vooral veel bloemen. Heel veel bloemen. Planten ook wel, veel planten zelfs, maar toch voornamelijk bloemen. Veel, heel veel bloemen. Zoiets als de Intratuin eigenlijk.